ท่านเป็นพระนักเขียนที่มีผลงานดีเด่น ทั้งในด้านร้องแก้วและร้อยกรอง ผลงานด้านร้อยแก้วของท่าน ท่านถนัดมาก ไม่ว่าจะเป็นโคลง ฉันท์
กาพย์ กลอน
บิดาเป็นผู้ส่งอิทธิพลนั้นถึงตัวท่านมากที่สุดดังที่ท่านเคยให้สัมภาษณ์ไว้ว่า
“
โยมชอบแต่งกลอน
แต่งโคลง ชอบกวี มีวิญญาณกวี
ทำให้เราชอบมีหัวทางด้านนี้
ส้วมวัดที่ท่านสร้างถวายไว้ก็เขียนโคลงติดไว้ และชอบแต่งโคลงหยูกยา เราเห็นในสมุดเราเลยชอบเหมือนกัน “
ผลงานด้านกวีของท่านไพเราะกินใจมาก ไม่ใช่เพราะแต่งสัมผัสได้ดี
แต่พิจารณาตรงเนื้อหาที่ฉุดใจผู้อ่านขึ้นมาให้ฉุกคิดได้อย่างชัดแจ้ง
ด้วยความที่เฉียบคมและสามารถปลุกเร้าได้อย่างวิเศษนับเป็นปราชญ์ผู้ชาญกวีท่านหนึ่ง ผลงานที่ผู้อ่านกล่าวถึงกันมากก็คือ คำกลอน
ตัวกู ตัวสู , ของกู ของสู
ตัวกู ตัวสู
อันความจริง “ ตัวกู
” มิได้มี
แต่พอเผลอ
มันเป็นผี โผล่มาได้
พอหายเผลอ “ ตัวกู
” ก็หายไป
หมด “ ตัวกู
” เสียได้
เป็นเรื่องดี
ที่มา ธัญญาภรณ์
ภู่ทอง , จาก
พระธรรมโกศาจารย์ พุทธทาส อินฺทปญฺโญ พิมพ์ครั้งที่ 1 , สำนักพิมพ์ วทพ. , 2541
ที่มาของรูป ที่ 1 http://www.oknation.net/blog/print.php?id=416282
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น